แม่ทิ้งผมไว้ในสนามบินตอนผม 3 ขวบ และผมไม่เคยเจอแม่อีกเลย
สวัสดีทุกคน ชื่อของผมคือ แมทธิว สำหรับตอนนี้นะ ถึงผมจะเคยมีชื่ออื่นจนถึงตอน 3 ขวบก็ตามเช่นเดียวกับที่เคยมีอีกนามสกุล อีกบ้าน แล้วแม่อีก 1 คน เรื่องนี้เกิดขึ้นกับผมได้อย่างไร ผมจะเล่าให้คุณฟัง
ผมจำเรื่องที่ตอนยังเล็กมากได้เพียงเลือนรางเท่านั้น ผมถูกรับไปเลี้ยงตั้งแต่ตอนที่ยังเด็กมากแต่ผมจำวันที่ผมพลัดหลงได้ วันที่แม่ทิ้งผมไป
เช้าวันนั้นผมมีความสุขมากเพราะแม่บอกว่าเราจะไป Disney World ด้วยเครื่องบินลำใหญ่ ผมตื่นเต้นมาก เมื่อเราไปถึงสนามบินแล้ววางกระเป๋าเดินทางใบเล็กไว้ที่พื้นและให้ผมนั่งบนนั้น เธอบอกว่าเดี๋ยวเธอจะเดินกลับมาแต่เดี๋ยวที่ว่านั้นหน้าเหมือนหลายปี ผมนั่งอยู่ตรงนั้นเกาะกระเป๋าเป้สีแดงใบเล็กทั้งน้ำตา ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ไม่นานผมก็พบว่า ตัวเองถูกล้อมรอบด้วยคนจำนวนมาก เจ้าหน้าที่ตำรวจ คนที่ทำงานในสนามบิน แล้วทุกคนก็ถามคำถามผม แต่ผมจำชื่อแม่หรือชื่อตัวเองไม่ได้ บอกตรงๆว่าตอนนั้นผมยังพูดได้ไม่มากเลยและยิ่งกว่านั้นคือผมทั้งอึ้งแล้วตกตะลึง ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เพราะฉะนั้นจึงช่วยอะไรตำรวจที่พยายามจะตามหาครอบครัวของผมได้ไม่มากนัก
พวกเขาตรวจค้นกระเป๋าเดินทางและกระเป๋าเป้ของผมและพบกระดาษโน้ตเขียนไว้ว่า “ดูแลเขาด้วย” ไม่มีชื่อหรือที่อยู่ใดๆเขียนไว้ในนั้น เวลาผ่านไปจะดูเหมือนจะไม่มีใครมาตามหาผม แล้วแม่ผมก็หายตัวไปแล้วไม่มีใครพบเธออีก คนที่ทำงานในสนามบินพยายามติดตามตัวเธอจากกล้องวงจรปิด แต่เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอย หลังจากตำรวจหมดหวังในการตามหาตัวญาติของผม
ผมได้ไปอยู่กับครอบครัวดีๆครอบครัวหนึ่งที่รับผมไปเลี้ยงดูผมมีชื่อใหม่และบ้านใหม่ พ่อแม่ใหม่ของผมให้ความรักและพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อให้ผมลืมนะเลวร้ายที่สนามบินนั่น หลังจากนั้นผ่านไป 11 ปีผมมีความสุขมากจริงๆแล้วโตขึ้นมาเป็นเด็กธรรมดาๆ แน่นอนว่าความทรงจำวันหม่นหมองนั้นยังคงโจมตีผมแล้วซ้ำเล่า พร้อมคำถามที่ชวนให้เจ็บปวดซึ่งมักอยู่ในความคิดของผมเสมอก็คือ “ทำไม” จนกระทั่งในที่สุดผมก็พบคำตอบ
พ่อแม่ใหม่ของผมร่ำรวยและงานยุ่งมากและเพราะอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่เราจะมีแม่บ้านอยู่ตลอดแม่บ้านของเรา อารี เป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากแต่เธอเพิ่งลาออกไปไม่นานเพราะต้องย้ายกลับบ้านของตน ผมโมโหสุดๆเพราะเราสนิทกันมากจริงๆ เธอเป็นคนเดียวที่ผมใช้เวลาด้วยนะตอนที่พ่อแม่ทำงาน พ่อแม่ผมจึงลงประกาศหาแม่บ้านใหม่ในอินเตอร์เน็ต แล้วเราก็ได้รับโทรศัพท์ทันที
เช้าวันถัดมาหญิงสาวที่ดูดีมากคนหนึ่งมาปรากฏตัวที่หน้าประตู ผมชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น รอยยิ้มของเธอมีเสน่ห์มากและผมรู้สึกเหมือนรู้จักเธอมานานหลายปี ถึงแม้ว่าตอนที่เธอพูดกับผมจะมีความประมาทและไม่สบายใจเล็กน้อยอยู่ตลอดก็ตาม เธอมาทำความสะอาดบ้านทุกวันและหลังจากนั้นไม่นานเราก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เธอไม่ได้เล่าเรื่องของตัวเองมากนักแต่มักจะบ่นให้ฟังว่าชีวิตของเธอไม่ได้รวยด้วยกุหลาบ แล้วเธอไม่ค่อยจะมีเงิน
ครั้งหนึ่งเธอมาหาผมแล้วถามว่าจะให้เธอยืมเงินสักนิดได้ไหมเพราะเธอมีปัญหาต้องใช้เธอดู ละอายใจ แล้วผมก็เป็นห่วงเธอจริงๆแล้วผมได้ให้เงินค่าขนมของผมไป ไม่นานจากนั้นเธอก็มาขอเงินผมอีกครั้งและอีกครั้ง จนถึงตอนนั้นหลังจากที่เธอมาขอแล้วขออีก ผมก็ไม่มีเงินให้เธออีกแล้ว ดังนั้นเมื่อเธอถามผมอีกผมจะแนะนำให้เธอไปคุยกับพ่อแม่ของผม เพราะผมเชื่อว่าพวกท่านไม่ปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือหญิงยากจนที่กำลังลำบาก ผมบอกเธอว่าแม่ใจดีและใจกว้างแค่ไหน แล้วทันใดนั้นเธอก็ร้องห่มร้องไห้แล้วตะโกนออกมาว่าฉันเป็น แม่เธอ
ผมสะอึก อึ้งด้วยความโกรธ ผมแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยจริงๆ เธอบอกว่ารักและคิดถึงผมมากแค่ไหน เธอรู้ว่าผมถูกรับไปเลี้ยงแล้วเฝ้าดูผมมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ไม่มีความกล้าที่จะออกมาแสดงตัว เธอบอกว่าตอนนั้นยังเด็กเรื่องโง่จนไม่สามารถเลี้ยงเด็กคนหนึ่งได้ ผมเธอพูดคำว่าเสียใจมากกว่าล้านรอบ คำพูดเหล่านั้นพาความทรงจำทั้งหมดให้กลับคืนมาอย่างฉับพลัน ผมกลายเป็นเด็ก 3 ขวบคนนั้น ที่กอดกระเป๋าเป้สีแดงและรอแม่กลับมา เธอกอดผมแน่นบอกว่าจะไม่มีวันทิ้งผมไปอีก แล้วจากนั้นก็วาดแผนการสวยหรูให้ผมฟัง บอกว่าเราจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้งและออกจากที่นี่ไปด้วยกัน แต่เรายังต้องการเงินเพื่อใช้ชีวิต อยู่ๆเธอก็จริงจังและเคร่งเครียดบอกว่าเธอต้องขโมยบัตรเครดิตของพ่อและหาว่ารหัสผ่านคืออะไร เราจะได้เอาเงินแล้วหนีไป จากนั้นไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกันนะ ร๊อบ ซึ่งทำให้รู้ว่าชื่อจริงๆของผมคือ ร๊อบ หลังจากเธอกลับไป ผมกลับไปที่ห้องแล้วล้มตัวลงบนเตียง หัวหมุนติ้วในที่สุดผมก็ได้คำตอบที่เฝ้าถามมาตลอดชีวิต แต่ผมก็ต้องโศกเศร้า ผิดหวังอีกครั้งผมจะขโมยเงินจากครอบครัวตัวเองได้อย่างไร แล้วผมจะเปิดโปงแม่แท้ๆที่บอกว่ารักผมและขอให้ผมก็อาชญากรรมจริงๆได้อย่างไร
เมื่อแม่บุญธรรมของผมขึ้นมาเพื่อบอกราตรีสวัสดิ์เธอก็พบผมนอนร้องไห้อยู่บนเตียง แน่ล่ะว่าผมต้องเล่าทุกอย่างให้เธอฟังทันที แต่ผมก็ขอไม่ให้เธอเรียกตำรวจและอย่าให้พ่อรู้เรื่องนี้ แม่ของผมฟังเงียบๆจากนั้นถอนหายใจหนักๆ แม่มีบางอย่างจะสารภาพกับลูกทั้งหมดนี้เป็นความของแม่เอง หัวใจของผมหล่นวูบเธอบอกผมว่าตลอดหลายปีมานี้เธอพยายามตามหาครอบครัวของผมและในที่สุดก็หาพบจนได้ เธอรู้ว่าตลอดที่ผ่านมาผมมีคำถามที่อยู่ในหัวและเธอเชื่อว่าการหาคำตอบจะช่วยจัดการได้ เธอพบแม่ของผมทำงานเป็นคนทำความสะอาดบาร์แห่งหนึ่ง เธอบอกแม่เรื่องผม และเสนอให้มาทำงานบ้านเรา พอแม่ที่แท้จริงของผมรู้ว่า จะมีเงินเดือนแน่นอน เธอก็ตอบตกลง แล้วเรารู้กันแล้วนะว่าต่อมาเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว ผมไม่รู้ว่าแม่บุญธรรมของผมหาแม่แท้ๆของผมจะได้อย่างไร แต่ต้องใช้เวลาถึง 11 ปี แต่ยังไงก็ตามแม่แท้ๆไม่มาปรากฏตัวที่บ้านของเราอีก ผมก็พยายามจะกลับไปทำตัวตามปกติและยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ในที่สุดผมก็ได้คำตอบแล้วผมก็ต้องอยู่กับมัน แค่กลายเป็นว่าแม่โดยสายเลือดเข้ามาในชีวิตผมเพื่อทำร้ายจิตใจผมถึงสองครั้ง แต่ผมก็ยังโชคดีที่มีแม่ที่แท้จริงซึ่งรักและเยียวยาหัวใจของผมได้
ถ้าคุณมีเรื่องราวที่คล้ายคลึงกันหรือกำลังตามหาพ่อแม่ของคุณ คนที่ทิ้งคุณไป ระวังไว้ให้ดี คุณไม่มีทางรู้เลยว่าคุณจะพบอะไร ตอนจบอย่างมีความสุขจะไม่เกิดขึ้นตามที่คุณคาดไว้ ถ้าคุณเป็นผมคุณจะทำอย่างไร จะหนีไปกับแม่แท้ๆหรือจะอยู่แบบเดิม ผมรอฟังคำตอบของพวกคุณอยู่
แบ่งปันเรื่องราวของผมกับเพื่อนคุณได้นะถ้าคิดว่านี่คือบทเรียนอันล้ำค่าส่ง
